Column: Gemengde gevoelens

Soms komt in een dagdeel zoveel informatie op je af, dat het moeilijk is om dat allemaal een plek te geven. Gezondheid en ziekte, huwelijk en echtscheiding, geestelijke groei en passiviteit, veel van deze onderwerpen kunnen op momenten als een informatiestroom op je inwerken.

En dan is er het nieuws dat er in Soedan massaal mensen lijden aan honger. Dat sommigen kramp krijgen bij het eten van gras en onkruid, omdat er toch iets naar binnen moet. Ik kijk nog even naar het gras dat groeit in mijn eigen achtertuin. Het is pas gezaaid en komt nu op en ons konijn loopt er op te knabbelen.

Die ochtend moet ik wat boodschapjes halen en loop ik een supermarkt binnen. Stel je voor als hier vanmorgen duizenden Soedanezen gratis eten mochten halen, hoe zou dat zijn? Terug in de auto hoor ik dat Nederlanders het woongeluk in hun land een 6,5 geven, een 6,5?

Wat verder in de ochtend ben ik in de kerk en ik merk ik dat ik mijn gevoelens probeer ‘neutraal’ te laten zijn. Ik ben dankbaar voor wat God geeft, maar het knaagt dat er momenteel miljoenen mensen honger lijden. Hoe geef ik dat een plek? Misschien moet ik maar geen helemaal geen nieuws meer lezen. Vooral niet dat stukje over Ghana, waar de Nederlanders vroegen slaven in kerkers hadden opgesloten om te worden verhandeld, terwijl boven het hoofd van die slaven, op een houten vloer een Nederlandse kerkdienst werd gehouden. Die slaven hoorden dat boven hen, in een vreemde taal, liederen gezongen werden. Waarschijnlijk ook een Psalm van David wanneer hij zich moest verbergen voor zijn vijanden.

En ik denk na over de kerk en een gesprek van gisteravond met wat leden uit de kerk over het getuigenis van de kerk.

Het is niet zo dat elke dag een dag is zoals deze, maar toch… Dit is niet het leven dat God heeft het bedoeld. Het volmaakte leven dat Hij heeft bedoeld moet wel zuurstof met zuivere gerechtigheid bevatten. Zijn Zoon heeft daar zijn adem voor gegeven en ik snak ernaar.

Michel Meeuws