Column: Tegenslag in onze wereld

Kent u dat? Je bent ergens in gedachten mee bezig en opeens lees of hoor je het overal.

Dat heb ik nu met nadenken over de wereld waar we in leven. Hij wordt ook wel de postmoderne of postchristelijke wereld genoemd. “Post” betekent zo’n beetje “na”. Het zegt natuurlijk al veel als je de tijd waarin je leeft alleen maar kunt aanduiden met wat het niet meer is.

Dat brengt gelijk het kern probleem naar voren: wat is het dan wel?

We leven niet meer in de moderne tijd waarin we alles probeerden te vatten in regels en wetmatigheden. Want juist in de natuurkunde is duidelijk geworden dat hoe verder je je verdiept in de materie, hoe vager het wordt. Licht is zowel een deeltje als een golf. Dat zou volgens regels van de natuurkunde van de moderne tijd niet kunnen, maar het is dus wel zo. Het heeft een element van deconstructie in zich, het lijkt wel of alles wordt afgebroken.

En dat gebeurt in de rest van de wereld dus ook.

De landen die in de postmoderne wereld leven zien vooral afbraak van geloof en van oude normen en regels, zonder dat duidelijk is wat ervoor in de plaats komt. Iedereen moet het voortaan zelf maar uitzoeken, lijkt het wel.

Zo las ik dat daardoor juist onze tijd heel slecht is in het omgaan met tegenslag.

Daar waar je dat vroeger nog kon zien als karaktervormend, is het idee nu vooral dat tegenslag en lijden zinloos zijn, want ze belemmeren je streven naar geluk. En dat is toch wel zo’n beetje het hoogste? Als het goed voelt, is het toch ook goed? En andersom?

Jakobus schrijft doodleuk: “Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat (Jak 1:2)”.

In onze tijd ga je dan toch denken dat wie dat schrijft, niet helemaal spoort? Of zou het kunnen zijn dat wij degenen zijn die het spoor bijster zijn geraakt?

Dat beproeving even zo deel is van het leven als geluk? Dat we in beide God kunnen vinden? Jakobus zegt niet dat het een feest is. En al helemaal niet dat beproeving van God komt. Maar wel dat het ons karakter vormt en dat we zo het werkelijke Leven ontvangen. 

En dat is toch iets om minimaal over na te denken. Zelfs in de postmoderne wereld.

Hans Deventer